21 Şubat 2009 Cumartesi

Çığlık


OCTOBER 24 1988 (SIX DAYS REMAIN)

SCHOOL – PRINCIPAL’S OFFICE

Principal: I’m sorry, Karen, but we don’t think the methods you’ve undertaken here are appropriate.

Karen Pomeroy: With all due respect, sir, what exactly about my methods do you find inappropriate?

Principal: I don’t have time to get into a debate about this Karen. I believe I’ve made myself clear.

SCHOOL – OUTSIDE

Karen Pomeroy: Fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck!


İşte tam şu an, şu dakika, tıpkı Donnie Darko filminde, Drew Barrymoore karakterinin yaptığı gibi sokağa çıkıp sesimin en yüksek tonunda çığlık atmak istiyorum.
Değiştiremediklerime, çaresizliklerime, sabredemediklerime ithafen...

Sonra durmasam, Ruuuuunn Forrest Ruuuuunnnn!!! naraları eşliğinde koşmaya başlasam. Nereye koştuğumu bilmeden, sadece koşsam, gitsem, uzaklaşsam. Duymak istemediğim herşey geride kalsa. Suçladıklarım, suçlandıklarım hepsi birer ufak nokta olsa arkada.

Nefesim tükense yığılıp kalsam yere, düşe dalsam. Sadece uçan balonumun peşinden koşsam.

2 yorum:

  1. o hissi biliyorum. akşam vakti gelirse hele bi de. şimdi çıksam sokaklarda sakinleşinceye ya da nefesim tükenip hırsımı alana kadar koşsam dersin. sonra ulan akşam karanlığında nereye koşuyorum new york mu burası daracık sokaklarda araba çarpar bana trip yaşicam diye götümden olurum dersin. biliyosun başıma gelmemiş bişi diil sizin ordaki sokaklarda beni araba dürtmesi olayı.

    YanıtlaSil
  2. eveeeet kesinlikle bahsettiğin gibi bir his işte! kafase kapatılmışsın gibi!
    haha evet ya talihsiz bir kazanın resmen ucundan dönmüştün

    YanıtlaSil